Een gedicht over NAH, geschreven door Tirza van Holten
(inspiratie uit het boek 'Klap' - Christine Kliphuis)
voordat zijn woorden me tegemoetkwamen
voelde ik me sterk en wou ik me niet schamen
voordat ik zijn zinnen op mijn huid voelde
begreep ik maar niet wat hij bedoelde
met beide benen nog stevig op de grond
kwamen er moedige gedachtes uit mijn mond
maar toen kwam het moment
dat ik iets in zijn woorden had herkent
door de zinnen die ik plots op mijn huid voelde,
drong toen door wat hij al die tijd bedoelde
nu merk ik dat woorden die ik uitspreek
vervallen als mijn lichaam zegt ‘STOP’
dat ik daardoor mijn beloftes breek
omdat ik overal tegenaan schop
en ik wil mezelf heus geloven
maar dan moet ik niks beloven
want het besef raakt maar niet gewend
dat je zonder gezondheid niets bent
ik wil mijn gebreken niet haten
en van woorden zinnen kunnen maken
maar ik moet het laten
en moet accepteren en leren
dat ik er altijd mee zal ruziemaken
mijn blik wordt wazig en dof
er rolt een traan en doe net alsof
thuis wordt langzamerhand een plek van stilte
ik merk dat de warmte verkoeld en onbedoeld
maakt de rust plaats voor kilte
krijgt de leegte de overmacht
is er eenzaamheid die naar binnen dringt
en die in de donkere nacht
ongevraagd mijn gedachtes omringd
ik wou dat de mensen me zagen staan
en dat ze met dezelfde ogen
naar me kijken waar ze ook gaan
maar ik mis bij hen het vermogen
om me in al hun bezigheden
te betrekken in het heden
nu ben ik even alleen
zonder mensen om me heen
rust geeft ruimte in mijn hoofd
en alle geluiden worden even verdoofd
het kan dat de wereld soms teveel lijkt
onthoud dan dat je hart zal zeggen wat je voelt
en dat, zo bedoelt
alleen zijn gewoon soms nodig blijkt
want keuzes, vragen en onzekerheid
hebben altijd hun aanwezigheid
gedachtestromen racen non-stop
zo denk je snel 'was er maar een pauze-knop'
zó eentje die de stress zou deleten
en van de kleine dingen leerde genieten
Comments